Elke roadtrip begint met dromen over avontuur, vrijheid, en perfecte Instagramfoto’s.
Deze trip is een lang gekoesterde droom: een roadtrip langs de zonnige costa’s van Spanje, van de Costa Brava tot de Costa de la Luz, met Portugal als einddoel. Maar voordat we überhaupt de grens over konden, moesten we eerst het huis uit zien te komen – en dat bleek al een avontuur op zich.

Ik had gepland om fris, fruitig en zen aan onze roadtrip te beginnen. Maar mijn briljante plan om vooraf nog even een “been te breken” (lees: even tot rust komen) bleek averechts te werken. Ik moest alle controle uit handen geven, dus there I go…. 

Oh, en om de toon direct te zetten: onze eigen auto, waarmee we niet op roadtrip gingen, besloot alvast de sfeer te bepalen door gezellig met een lege accu te staan, waardoor de voorbereidingen nog een extra moeilijk level bereikte. Gelukkig konden we er hard om lachen (nou ja, na een kop koffie dan), want die auto bleef thuis. De auto waar we wel mee weggingen? Die bleek al snel een ware spelbreker voor onze inpakskills, want hoewel de koffers prima pasten, gooide de rolstoel roet in het eten. Minimalistisch inpakken werd ineens heel letterlijk.

En dat maakte het vergeet-mij-nietje een enorm ding in mijn hoofd.

Sommige mensen pakken hun koffers met een strategische precisie alsof ze een militaire operatie voorbereiden. Ik? Ik ben meer van de “Heb ik dit echt nodig? Ach, voor de zekerheid maar mee.” En toch ben ik altijd bang dat ik iets belangrijks vergeet. Een handdoek, mijn telefoonoplader, of erger: mijn paspoort. Laat ik daar maar gelijk zorg voor dragen en gaf dit direct door aan Pierre om die bij zich te steken. Dan hoefde ik mij daar geen zorgen meer over te maken. Mijn grootste angst bij deze roadtrip?Dat we ergens langs de Costa del Sol zouden stranden zonder zonnebrand en met alleen de helft van een tandenborstel.

Het inpak-Tetris met een twist
Inpakken is een kunst, zeggen ze, maar niemand vertelt je dat het met een rolstoel in je bagageruimte voelt alsof je een 4D-puzzel moet oplossen. Het werd eerder een theaterstuk waarbij 2 heren het poogden te fixen waarbij ik vanaf de achterbank toekeek, mijn been comfortabel op een kussen op de achterbank Na drie pogingen, wat creatieve krachttermen en een moment waarop ik serieus overwoog iemand op het dak te binden, lukte het eindelijk. De electrische kofferbak ging naar alle tevredenheid van de heren dicht met een zachte klik en ze stapten in de auto met een brede glimlach die normaal verraad dat je de Himalaya beklommen hebt. 

Moraal van het verhaal 

Het moraal van dit verhaal is dat niet alles perfect hoeft te gaan om een geweldig avontuur te beleven. Soms ligt de schoonheid in de chaos en de humor van onverwachte situaties. Een roadtrip draait niet om perfectie, maar om het leren loslaten van controle, improviseren, en het waarderen van de momenten waarop niets volgens plan gaat. Zelfs het struikelen over kleine obstakels, zoals een lege accu of een uitdagend inpakspel, maakt deel uit van het avontuur dat je later met een lach zult herinneren.

Toch had ik het struikelen over kleine obstakels voor de Roadtrip liever niet zo letterlijk genomen