Had ik het de vorige keer nog over stress, ongemak en histaminegedoe? Nou, laat ik zeggen: ik ben héél blij dat ik tegenwoordig mijn stressrespons aan het terugtrainen ben met neurofeedback. Of het werkt? Ik heb pas één keer getraind. Gelukkig was ik begonnen want als er ooit een testmoment was… dan was het deze avond.
Heerlijk uit eten bij mijn favoriete restaurant
Het begon allemaal nog vredig. We zaten gezellig te eten bij Blue Sakura, een sushi-hemel waar we inmiddels al vijftien jaar komen. Mijn vrienden zijn daar praktisch huisdecoratie, ik iets minder frequent, maar we worden nog altijd warm onthaald. Vooral door de eigenaar: een man met de glimlach van een golden retriever en het geheugen van een olifant. Hij kwam vriendelijk bij onze tafel staan en vroeg:
“Waar hebben jullie de auto geparkeerd?”
Mijn vriendin en ik keken elkaar even aan. Zou het dan eindelijk gebeuren? Na vijftien jaar? Een gratis uitrijkaart? “De Irene-garage,” zeiden we in koor, met een licht fonkeltje hoop in onze ogen.
Zijn glimlach bleef, maar kreeg iets… mededogends en zei : “daar is op dit moment brand… bij de Jumbo.”
Wég uitrijkaart. Hállo adrenaline.
De brand!
Hij verdween om poolshoogte te nemen en kwam terug met een nieuwsartikel op zijn telefoon, mét foto’s. “Het is niet de Jumbo,” zei hij, “maar een elektrische auto in de garage.”
Ik keek naar de foto, spitste mijn ogen ( of waren het oren ?!) en riep vol enthousiasme, nét iets te luid:
“Dat is mijn auto!!” De eigenaar keek me aan alsof ik een slechte grap maakte. Zo’n blik van: ik hoop dat ik dit verkeerd heb begrepen. Maar nee. Daar, op de foto: mijn auto. Geparkeerd direct naast het vuur.
Mijn vriendin en ik stormden naar de garage. Of nou ja, mijn vriendin stormde. Ik sukkelde er een beetje achteraan, want “hardlopen” is momenteel meer een concept dan een activiteit voor mij.
Eenmaal ter plaatse: chaos. Niemand kon ons iets vertellen over de status van de auto. Maar wat wél gevraagd werd, waren de autosleutels. Dus mijn vriendin haalde ze op bij mijn partner, en leverde ze braaf in. Twee minuten later kregen we ze terug van de brandweercommandant met de opbeurende woorden: “Daar kan ik nu toch niks mee.”
We stonden buiten in de kou en keken een uur lang naar een live rampenshow. De brandende auto werd uit de garage gesleept, maar begon beneden vrolijk opnieuw te branden. Steeds weer. Alsof hij zei: jullie dachten dat dit voorbij was? Think again. Brandweermensen met liters water, rookpluimen als in een Hollywoodfilm, en een geur… nou ja, daar komen we zo op terug.
Toen we eindelijk, verkleumd tot op het bot, besloten terug te gaan naar het restaurant, had ik maar één verlangen: een grote, dampende kop koffie. Helaas. Mijn histamine-intolerantie had andere plannen. Dus daar zat ik. Koud, moe, en met een glas verse muntthee in mijn handen.
Niets zegt “je hebt geen controle over je leven” zoals muntblaadjes waar een cappuccino had moeten staan.
Pas na drie uur mochten we terug naar de garage. We zagen nog de resten van het bizarre spektakel: blussporen, schroeiplekken… en een handvol Red Bull-blikjes, die blijkbaar tijdens de explosie uit de brandende auto geslingerd waren. Geen vleugels, wel veel rook.
De lucht op de auto deed denken aan een mengsel van brandend plastic, dampende bekabeling en een vaag vleugje apocalypse. Alsof iemand een stekkerdoos had gefrituurd onder de motorkap. En toen zagen we het slagveld. Rond de plek waar de auto gestaan had die in de fik vloog, lagen nog overal Red Bull-blikjes verspreid, de achterklep lag nog op de parkeerplek. De blikken waren eruit geslingerd alsof ze zelf vleugels hadden gekregen.
Een ontploffing. Rook. Chemische geur. En onze auto… nog steeds gewoon geparkeerd alsof er niets gebeurd was……Never. A. Dull. Moment.
We reden naar Roosendaal in de hoop dat de geur onderweg zou verdwijnen, of op z’n minst dat onze neuzen onderweg zouden opgeven. Dat laatste leek het meest haalbare scenario.
Mijn stress zat gek genoeg onder controle — hulde aan neurofeedback. Geen paniek, geen driftbui. Alleen een stevige “Serieus? Gebeurt dit echt?”-energie. Maar hé, ik stond er nog. Dank aan mijn goede vrienden die altijd bij mij zijn op het verkeerde moment! But we keep our heads cool!
#neveradullmoment
#redbullgavevuurvleugels
#teammuntthee
#zolangderooknietuitmijnorenkomt
#brandluchtislifestyle
